Joker: Joaquin Phoenix'in başrol oynadığı film tartışmalı, güçlü ve gerekli

Bunun başka bir doymuş inceleme olabileceğinden şüphemiz yok. joker hafta boyunca karşılaştığınız. Sonuçta Todd Philips'in Joaquin Phoenix'in başrolünü üstlendiği filmi, fragmanının yayınlanmasından bu yana bir dizi övgü ve tartışma topladı. Denge aynı: joker belki de yılın en önemli filmlerinden biri, belki de en kaçırılmayacak filmi.

İnanın bana, aynı yıl Stellar'ın ilk çıkışını yaptığımızı düşünürsek bu hiç de küçümsenecek bir başarı değil. Yenilmezler: Oyun Sonu. Kesinlik ve birçok şüphenin nüfuz ettiği kamuoyunun ve eleştirmenlerin tepkisi farklı olamazdı. joker Zamanının bir portresi ve 2019'un kötü adamı da selefleri gibi tartışmalı ama daha da ileri gidiyor, kırık ve karmaşık.

En azından film hakkındaki tartışmayı izlemek ilginç “Suicide Squad'ın hemen ardından gerçekten başka bir Joker hikayesine ihtiyacımız var mı?” paragraf "Joker en kötü hayranlarını öldürmeye teşvik edecek tehlikeli fikirlerle dolu mu?". Filmle ilgili ilk endişeler, filmin gereksiz olacağı ve etkisinin önemsiz olacağı yönündeydi. Güncel sorular zaten buna büyük önem veriyor, sanki var olmasıyla bile anarşiyi kışkırtabilirmiş gibi. Her zaman olduğu gibi, insanların aşırıya kaçtığı bir durumda gerçek ortada bir yerdedir.

Filmde, Batman'in en kötü düşmanı ve DC Comics'in en acımasız toplu katillerinden biri için uyumsuz bir şekilde sempati yaratmaya yönelik bazı çirkin, kendi kendine hizmet eden mesajlar var. Ama sevin ya da nefret edin, film, korkunç bir dünyadan tamamen kaçmanın bir yolu olarak nihilizmi benimsemenin, zulüm ve rahatlamanın baştan çıkarıcı bir fantezisini yaratıyor.

Ustalık, ona sempati duyamadığınızı ve kaçınılmaz olarak kendinizin bir kısmını görebildiğiniz zaman gelir. Oyun yazarı ve Nobel Ödülü sahibi Harold Pinter'ın tüm deneyimi çok iyi özetleyen bir cümlesi var. Joker sonrası: “(…) bazen yazar aynayı kırmak zorunda kalır; çünkü gerçek bize aynanın diğer tarafında bakar.” Joker budur, aynayı kırma eylemi. Kesinlikle kendine acıma fantezisi.

Kahkahalar ihmal nedeniyle boğuldu

Todd Phillips, Gotham'ı mikroskobik bir kesinlikle tasvir ediyor ve onu olduğu gibi tasvir ediyor: Karanlık ve kaygısız bir yer, kahramanın en ufak bir rahatlık ya da rahatlama ipucu bulamadığı neredeyse komik derecede rezil bir karnaval. Tamamen sürükleyici bir performansta Joaquin Phoenix, keyifsiz bir yetenek ajansı için çalışan başarısız bir palyaço olan Arthur Fleck'i canlandırıyor.

Mahkeme kararıyla işkence gören terapi seanslarına katılan ve her gün ağır ilaç yüküyle uğraşan Fleck'in hayatında ona rahatlık sunabilecek veya bakımı temsil edebilecek hiç kimse yok. Kendisini dünyada neşeli bir ışık olarak görmeye teşvik eden ve insanlara kahkaha getiren hasta annesi Penny'nin (Frances Conroy) sadık bir oğludur.

Sorun şu ki pek komik değil. Acı verici derecede tuhaf biri, insanların toplum içinde kaçındığı korkunç bir sosyal beceriksizliğe sahip, çünkü istikrarsız davranışları tehlikeli ya da en azından rahatsız edici olabilir gibi görünüyor. İzleyicilerin, onu sevmesine gerek kalmadan sevilme arzusuyla empati kurması kolaydır. Görünmez hissettiğini söylediğinde bunun nedeni açık: O, insanların sokakta ilgisizlikten veya rahatsızlıktan dolayı bakışlarını çevirdiği türden bir insan.

Sempati ile tiksinme arasındaki bu gerilim, en dürüst şeylerden biridir. jokergenellikle dünyayı korkunç bir yer haline getirmek için çok çabalayan biri. Gösterim süresinin büyük bir bölümünde, hem görsel hem de duygusal olarak bilinçli olarak çirkin bir film. Arthur neredeyse hiçbir şeyle başlar ve her şeyi içgüdüsel bir şekilde kaybeder.

Fotoğraf yönetmenliği de filmin bir başka harika ve mutlu yanı. Geri dönmekte hiçbir tereddüt yok joker David Fincher kalıbında, özellikle de Arthur'un bakımsız evinde hastalıklı, kirli ve zayıf aydınlatılmış bir film. Anlatıdaki her şey baskıcı olacak ve izleyiciyi tüm bu baskının asıl kurbanı olan Fleck'in bakış açısına çekecek şekilde tasarlandı.

Kırılgan bir umuttan giderek daha büyük ve daha kendinden emin yıkım eylemlerine doğru giden Phoenix'in performansı kadar Arthur'un varlığının da ne kadar korkunç olduğu hipnotize edici. Eylemlerinizin artık sonuçları yok. Kurbandan cellata geçiyor. En kötü cellat türü. Artık mesele diğer insanların sizi nasıl gördüğü ya da görüp görmediği değil. Mesele onun manifestosunun, dünyaya kalın harflerle yazdığı mektubun bir anlam ifade edip etmediğiyle ilgili değildi. Artık tutarlı olmayı umursamıyor. Tutarlılık onun insanlığını korudu.

Artık kimse uygar değil

Arthur'un hikayesinin önemli kısmı ve dolayısıyla Joker'le ilgili bu kadar çok endişe duyulmasının nedeni, en yıkıcı dürtülerini benimsediğinde aniden çok arzuladığı övgü ve ilgiyi görmesidir. Gibi Taksi şoförü Phillips'in açıkça taklit ettiği ve referans verdiği Martin Scorsese'nin yazdığı, joker aynı derecede çılgın bir insanın önündeki orantısız öfkeyi anlıyor.

Filmde yer alan Scorsese, Philips ve DeNiro arasındaki ince çizgi, Komedi Kralı, başka bir Scorsese klasiği - ve Phoenix, Travis'in bir Vietnam gazisi gibi davranacak kadar yalancı olduğu fikridir. Taksi Şoförü hakkında hiçbir şey empati uyandırmaz. Travis'te ölçülmemiş ve haksız bir öfke, kendi dünyasından kopmasına neden olan bir tiksinti vardır; bu durum Arthur Fleck'te yaşanmaz. jokerbelli bir empatiye ilham verme yeteneğine sahip. Bu da ikiliklere yer açıyor.

Artık insanlığı fokurdayan bir fosseptik çukuru olarak görmeye meyilli olmayan izleyiciler bu düzeyde bir alaycılığa tepki vermeyebilir. Ancak Arthur Fleck kadar kötü muamele gördüğünü ve görmezden gelindiğini hisseden izleyiciler, hatta topluma karşı daha küçük, daha rasyonel kırgınlıklar besleyenler için, joker kasıtlı, iyi ayarlanmış bir alay ve sözdür. Mükemmel olmasa bile aşırıya kaçıldığında tehlikelidir.

Joker (2019) tüm versiyonlara bir saygı duruşu niteliğindedir

Phillips buna inanmadığını açıkça belirtti. joker bir çizgi roman filmi kadar Maniheist olsun. Aksine, joker Zihinsel dengesizlik ve silah politikaları gibi gerçek ve acil sorunlar hakkında, sosyal hizmetlerin en çok ihtiyaç duyanlara ulaştırılamaması, zenginlerin memnun, fakirlerin öfkeli olması ve insanın sesini duyamayacağı kadar yüksek sesle çığlık atan insanlar hakkında gerçek provokasyonlar yapıyor kendi düşünceleri. Ve başlangıçtaki soruyu yanıtlıyor: Evet, aslında her şey daha da çılgınlaşıyor.

Aslında bunlar işin ilginç noktaları joker: huzursuzluk yaratmak. Yüksek sesle söylenemeyecek kadar acı verici sorular sormak. Filmin insani yönünü güçlendiren ve filmin belirli bir sahnesinde biraz kahramanca olan bu filmi izleyen birçok kişi için, toplumun belirli kişilere bahşettiği gücün, gerçek bir etki boyutu olmaksızın, doğrudan eleştirisi gibi gelebilir. ve bunun taşıdığı yerçekimi.

Diğerleri için ise kendi zulümleri için her zaman makul bir bahane arayanlar için bu, değerlerin çok baştan çıkarıcı bir şekilde tersine dönmesi olabilir. Kafanız karışmasın, filmin hiçbir noktasında bir yorumu, dolayısıyla yazarının vizyonunu aktarmayı amaçlıyormuş gibi görünmüyor. Nasıl özümseneceğine karar vermek için onu izleyenlerin ellerine bırakmayı seçiyor. Ancak kesin olan bir şey var: joker Zor bir film. Zalimdir, rahatsız edicidir ve kıvılcımı, ekranda ince ve ne yapacağı belli olmayan bir yaratığın güldüğünü gördüğümüzde pek çok duyguyu karıştırmasında yatmaktadır.

Üstelik tüm bunların arkasında hafif bir şüphe var. joker aslında her zamanki gibi aynı psikopat palyaço. Aynen öyle, Jack Nicholson'un göreve getirdiği manyak haydut, Heath Ledger'in ölümsüzleştirdiği suç dehası, Jared Leto'nun canlandırdığı aşırı gangster ve hatta Mark Hammil'in seslendirdiği sürekli zalim ve amansız psikopat. Phoenix, şöhretler listesine kırık Arthur Fleck olarak giriyor ve asıl mesele de burada yatıyor.

Film bizden bunu, İncil'deki boyutlara varan bir cehenneme dönüşen bir dünyanın mevcut senaryosunun tamamı hakkında derin bir ifade olarak düşünmemizi istiyor. Ciddi bir kurumun verdiği hiçbir ciddi sanat sineması ödülü, günün sonunda her şeyi ateşle ve demirle almaya çalıştıkça geriye kalan tek şeyin, işin şaka olduğu yönündeki acımasız duygu olduğu düşüncesini silemez. Sen. Çizgi romanlarda karakterin asıl amacı bu değil mi? Orada! Orada! Orada!